maandag 17 februari 2014

BACK TO POÇO SALGADO

MEANWHILE in Poço Salgado... Ondertussen ben ik al voor een week terug. Het was eigenlijk echt heel
leuk om terug te keren- zeker toen ik toekwam en er (toevallig, maar toch) een heel welkomstcomité in de
keuken stond.

Ze kwamen eigenlijk voor te babbelen met Dona Julia (gastmama) over de nieuwste roddel,
maar veranderde al snel het onderwerp naar de reis. Ze wilden dan ook echt alles weten: wat heb je allemaal
bezocht? Samba gedanst? Aan copacabana gelegen? Zijn ze vriendelijk in Rio?

Ze waren vooral nieuwsgierig naar Rio De Janeiro. Om de een of andere reden zijn ze ook allemaal van mening dat Rio de eigenlijke hoofdstad is van Brazilië, en niet Brasilia (ook al kennen ze Rio enkel van op tv). Van Foz do Iguaçu had de meerderheid nog nooit gehoord, en Amazonewoud vonden ze een beetje raar
dat we dat waren gaan bezoeken: 'Je hebt hier toch ook natuur?'


Ik was heel blij met de reacties. Ik wist in het begin ook niet zo goed of ik te enthousiast moest zijn over de reis, omdat ik niet wil laten blijken van: 'Ik heb genoeg geld om veel in Brazilië te zien...', terwijl zij nooit
verder zijn geweest dan Fortaleza. Maar de studenten voor mij hebben ook een rondreis in Brazilië gemaakt,
ze waren het dus al wel 'gewoon', plus zij zijn eerder superblij voor mij dan 'triste' voor zichzelf.

Er was best veel veranderd in die drie weken dat ik weg was. Ondertussen is er een nieuwe baby bijgekomen, Yasmine. Ook veel biggetjes en kuikens; de keuken staat vol met bakken waar de kippen aan het broeden zijn.





Muggen zijn er ook bijgekomen- het had blijkbaar toch nog regelmatig geregend in Poço Salgado. Supertof ook, en ik weet niet of ik dit al verteld heb tijdens mijn toch al in aantal stijgende blogberichten, maar het had dus voor mijn komst wel degelijk al vier jaar niet meer geregend hier. In januari heeft het hier dan voor de eerste keer geregend, groot feest dus! En echt wel positief ook voor mij: het water was bijna op, wat zou betekenen dat we allemaal op stap mochten gaan met een paard of ezel om water te gaan halen in het dichtsbijzijnde meertje (1,5 km)...

Daarna heeft het nog regelmatig geregend, soms wat harder als anders. Je ziet wel dat het dorpje het totaal niet gewoon is om te leven met regen. Vele huizen zijn hier ook niet naar gebouwd: bij een beetje regen stond de keukenvloer al onder water bijvoorbeeld. Ook de zandwegen veranderen direct in een modderpoel,
waardoor het moeilijk wordt na twee dagen van felle regen om het dorp binnen te komen of te verlaten.
Opeens is alles ook vele groener geworden, en zie je bloemetjes die je dacht dat hier nooit zouden kunnen overleven.Het is nog steeds superwarm overigens, maar ik merk wel dat ik er (eindelijk na drie maand) aan begin te wennen!



Ook nieuw: we zijn een vrouwenvoetbalploeg begonnen! Jawel- ééntje had me na de feestdagen zien joggen en zei dat ze ook dringend eens meer moest gaan bewegen. Maar toen ik aanbood om samen te gaan joggen, zei ze dat ze dit 'te saai' vond. Ik dacht nog aan een volleybalploegje, maar bij gebrek aan een volleybal en net (die ik dus wel dringend eens ga zoeken) werd het voetbal! Ze kreeg al heel snel de andere meisjes overtuigd.

Het is heel willekeurig, sommige dagen komt iedereen (ook oudere vrouwen) opdagen, andere dagen alleen enkele meisjes. Maar ze willen wel degelijk ELKE DAG trainen 'om keigoed te worden', ook voor het toernooi dat blijkbaar binnen twee weken is. Typisch Braziliaans ook: de eerste training liep iedereen rond met echte sportkledij en zelfs zweetbandjes. Toen ze merkten dat de jongens van het dorp allemaal kwamen supporteren, stonden ze de tweede training er allemaal in hun mooiere kledij helemaal opgemaakt.



 Maar ze gaan er wel degelijk voor, en hebben geen schrik om je bijvoorbeeld onderuit te halen (merkte ik de eerste training al).



In het schooltje is er ook veel veranderd. De vakantie die voor hen gepasseerd is, is vergelijkbaar met onze 'zomervakantie'. Toen ik terugkeerde merkte ik dus dat er nieuwe leerlingen waren bijgekomen, en dat de oudsten nu met de bus naar Santana do Acaraù gingen.

Ook waren er volledig nieuwe leerkrachten: blijkbaar wisselen ze jaarlijks van dorp tot dorp om niet x aantal jaren in dezelfde school les te geven. De nieuwe Engelse lerares was alleszins ook superblij toen ik haar aanbood om te helpen met de Engelse les-- 'Ave Maria'-- en net zoals bij de andere leerkracht ging het van 'helpen' naar 'volledig overnemen'.



aha! er was zelfs een verandering in de- jawel- telenovela's!! Amor é vida is BLIJKBAAR gedaan, wat betekent dat ik de ontknoping volledig gemist heb... Ondertussen is er natuurlijk een nieuwe bijgekomen, waardoor ik de kans heb om van begins af aan te kunnen volgen!

tienermama


De kerk wordt ook gedeeltelijk gerenoveerd met een nieuwe cementlaag. Ik was wel blij te horen dat dit de enige vernieuwing zou zijn- in maart/april zou ik graag wat geld inzamelen om de communidade iets ´terug te geven´ en het leek me een leuk idee om de kerk te verven, aangezien deze nu heel basic en functioneel is en dit echt ´het heiligdom´ van de communidade is. Ook wil ik graag met het geld de Engelse cursussen laten afdrukken in echte cursussen. Maar daarover volgt nog meer info, maar dan zijn jullie al een beetje op de hoogte!

Aangezien mijn allerbeste vriendin Handan zaterdag verjaarde (en er geen camião of ônibus naar internetland
gaat in het weekend) wil ik graag via deze blog ook nog een FELIZ ANIVERSARIO wensen--
ook natuurlijk niet te vergeten aan my lovely swiftie zuster Lara-lauren (18 februari); muitos felicidades girl!!!! (Ze heeft geen facebook meer, dus gelieve haar allemaal te spammen op lara-lauren@hotmail.com). Op zulke momenten vind ik het wel echt jammer dat ik er niet bij kan zijn, maar not to worry: dat halen we
allemaal in na april ! :)









 Liefs!

Laure

AMAZONE- tweedaagse

Het avontuur in de jungle werd helemaal compleet toen we vertrokken op tweedaagse. Met de kano vaarden we een uur dieper in de jungle- naar een kamp die een paar dagen eerder door een andere gids en andere turistas gebouwd was.

Hier hingen we onze hangmatten op, maakten een tochtje om de buurt te verkennen, stookten een vuurtje
en maakten de lunch klaar die de gids van de hostel had meegenomen (kip en rijst). Voor mij voelde dit nog steeds een beetje als scoutskamp, maar dan op een heel ander niveau wanneer je opeens de gids in de verte hoorde roepen 'MONKEYS' en we razendsnel naar daar liepen om ze ook te zien.

hout hakken met een machete


De muggen eten je hier levend op. Even hadden we dan ook een probleempje: ik had een beet in mijn pink van wat ik dacht een of andere spin te zijn aangezien hij groter en groter werd. Toen hij uitbreidde naar mijn hele hand, dacht de gids even dat het een slang kon zijn. Als het verder zou uitbreiden, leek het hem het best om terug te gaan naar Manaus voor evt antibiotica te halen om toch maar geen risico te nemen. Uiteindelijk bleef het dik, en besloten we om te blijven: het zou maar zonde zijn om de tweedaagse zo vlug op te geven.



We waren maar met zijn drietjes (Gert, de gids en ik) aangezien er net die dag geen nieuwe turistas bijgekomen waren. Wanneer er toch zouden komen, zouden we in ditzelfde kamp blijven. Maar wanneer er niemand nieuw bijkwam, zouden we naar het kamp gaan dat onze gids eerder had gebouwd, maar dit zou dan vele dieper in de 'echte jungle' zijn volgens hem.


Die middag gingen we ook naar een communidade die in de jungle woonde. Heel speciaal om te zien, en te vergelijken met de communidades waar wij verblijven. Ze zijn ook relatief arm; ze kunnen zichzelf van voldoende eten voorzien- elke dag hebben ze aanbod genoeg in de jungle van verse vis. Ook groeien
hier veel vruchten EN de Braziliaanse noot om te voorzien in hun voeding.




Daarnaast zijn ze wel heel afhankelijk van de weersomstandigheden. Ze wonen in paalwoningen, maar moeten deze om de twee jaar opnieuw renoveren doordat het water soms vele hoger komt als normaal en hun hele huis onder water komt te staan. Ze waren wel heel vriendelijk, en blij dat we hen kwamen bezoeken. Ik vond het een beetje dubbel; omdat er twee minuten na ons ook twee andere groepen arriveerden om dezelfde communidade te bezoeken. Ze krijgen zo elke dag enkele groepen die 'komen zien hoe ze leven'. Ik denk dat het beter was geweest als de organisaties onderling regelen om deze bezoeken te verspreiden- een paar groepen in de week. Maar je had dan wel weer de mogelijkheid om een souvenir te kopen, juwelen die ze zelf gemaakt hebben. 




We bleven toch even babbelen om onze dankbaarheid te tonen, en ze waren superblij om niet-Brazilianen te ontmoeten die toch al degelijk wat Portugees konden.



Hierna keerden we terug om de rest van de lunch op te warmen. Ook had de gids de nodige voorbereiding mee voor een toffe avond; Cachaça, limoen en suiker voor een lekkere caipirinha bij het kampvuur! Die avond sliep ik, dankzij de caipirinha's en het muggennet over de hangmat, als een roosje!


De dag erna was er nog steeds niemand, dus pakten we onze spullen en vertrokken we naar kamp nr. 2. Dit was inderdaad vele dieper in de jungle. Het was er opeens ook vele warmer; bomen en planten stonden hier dichter bij elkaar, met de machete moesten we ons dan ook een weg leiden naar het kamp. Het 'kamp' bestond uit palmboombladen- gezet tegen een boom.



'Goed genoeg om te overnachten', zei de gids, 'tenzij het gaat regenen... then we're screwed.' Uiteraard begon het die middag dan ook natuurlijk te regenen en BLEEF het regenen heel de nacht door. We zetten ons dan maar in het kamp, hopend dat het snel zou stoppen. Op zich is slapen in de regen zeker geen ramp, wel is het minder als je hangmat nat wordt en je kleren. We zongen een paar liedjes om te lachen met deze ellende-- de eerste hangmat van Gert was al doorweekt. Ik had blijkbaar er de beste plek uitgekozen, want doorheen heel de nacht heb ik relatief droog gelegen. De mannen hadden wat minder geluk en waren echt kletsnat. De pech die IK dan weer had was dat ik in het  midden van de nacht wakker werd en- echt waar- opeens een JAGUAR hoorde!!!
jaguar alert
 Fluisterend probeerde ik Gert en de gids wakker te maken- ik begon zelfs zo te waggelen om hen te kunnen duwen uit de hangmat toen geen van beiden wilden wakker worden. Even erna hoorde ik terug wat vogels fluiten, maar toch heb ik geen oog meer kunnen dichtdoen die nacht. De gids had de dag op voorhand ook gezegd dat, wanneer een jaguar geluid maakt, het vaak is om de dieren in zijn buurt te waarschuwen voor zijn aanwezigheid. Opeens is het dan ook volledig stil voor enkele minuten, tot de jaguar weer wat verder is. Wat hij ook zei was dat er een brulaap is die ongeveer hetzelfde geluid maakt als de jaguar, wat soms echt wel heel verwarrend kan zijn. Het geluid dat IK  hoorde werd dus wel degelijk gevolgd door een nooit eerder gehoorde stilte. Toen pas besefte ik dat ik wel degelijk in de ECHTE JUNGLE lag en dat ik uit de grond van mijn hart hoopte dat de jaguar al een ander vleesje had gevonden om te eten die dag.

 De ochtend erop vertrokken we dan maar terug naar de hostel, nog steeds in de gietende regen.

Die middag gingen we met de boot op zoek naar een 'sloth' (luiaard)! Maar na drie uur moesten we het ook opgeven, er was geen enkele te bespeuren. Om de ellende nog maar eens weg te lachen, hielden we een klein feestje in de hostel.
foto van andere groep!
De dag erna gingen we met nieuwe moed op zoek, en vonden er eentje! Echt heel grappige dieren. Hij zag ons aankomen met de kano en je ziet hem kijken voor twee minuten, om dan een volle minuut te nemen voor een arm omhoog te krijgen, een volle minuut voor de andere, en zo toch hoog genoeg te kruipen zodat eer dat wij arriveerden we er niet meer aan geraakten.


Die middag vertrokken we terug met de boot- busje- boot naar Manaus om wat souvenirs te kopen en die avond terug te keren naar Fortaleza.. Eind van de trip dus! We baalden allemaal wel een beetje dat het zo vlug was gegaan, en dat we de realiteit van de schoolopdrachten nu niet echt meer konden uitstellen.



Ik ben heel blij dat ik zoveel heb kunnen zien van Brazilië. Het is reizen op een manier die ik nooit eerder heb gedaan; het is veel leuker om de taal (beter) te kunnen en een land van alle kanten te bekijken (hoe ze wonen in the middle of nowhere- grootsteden Fortaleza/Rio/Brasilia- wonen in een favela- jungle- wonen in een jungle- toeristische trekpleister Foz.) Communidades vergelijken met Poço Salgado was een van de meest interessante dingen van de trip; ik merkte dat Salgado eigenlijk echt wel het meest arme dorpje was van al de dingen die ik nu al had gezien in Brazilië. Dit zorgde er wel voor dat ik terug keerde naar hen met vernieuwd respect en bewondering voor de manier waarop zij leven.

Veel liefs,

Laure-lise



woensdag 12 februari 2014

AMAZONE- dia 2


 Om zeven uur werden we gewekt voor een lekker ontbijt (flensjes!, fruitjes, melk, sandwiche, kaas en ei) en vertrokken hierna met nog twee andere Australiërs richting het woud voor een ochtendwandeling. Hier gaf Paolo, de gids, meer uitleg over verschillende speciale bomen, planten en een aantal insecten.



braziliaanse noot

aapje

wist de gids zelf niet wat het was!

gratis henna


plonsje in zelfde meer van dolfijnen & kaaimannen!

soort van vogels die steeds in paar vliegen- als de ene sterft, pleegt de andere zelfmoord (schoon é....)


In de namiddag gingen we samen met de Australiërs wat kanovaren en... PIRANHA'S VANGEN!


met de kano door de prachtige natuur van het amazone woud
piranha nr 1


hoera!
Hoe vang je een piranha? Je zoekt een plekje waar er veel piranha´s zitten (niet simpel, de gids wou niet verklappen hoe hij de plekjes altijd vond); je haalt je vishengel boven, heel basic allemaal, en aan de haak hang je een stuk kip. Je plenst een aantal keer in het water ´alsof je een kip bent die verdrinkt´ maakte de gids ons wijs- en wachten maar. Van het moment dat je iets voelt trekken aan je draad, trek je je hengel zo snel mogelijk omhoog. In het begin had ik het gevoel dat ik hen gewoon keiveel eten aan het geven was, het leek echt makkelijker dan het was. Uiteindelijk dan toch eentje gevangen, al was het een van de kleinste die de gids ooit gezien had... Je kon kiezen om hem mee te nemen naar de hostel om te eten, maar dit heb ik als oprechte vegetarier dan toch maar niet gedaan.

zonsondergang
 Tegen de avond besloot de gids dat het een ´perfecte avond´ was om een kaaiman te gaan vangen. Echt een heel avontuur... We gingen met de kano de hoek om van de hostel en opeens besloot hij al om in hoger gras te gaan varen-- ik zat helemaal vanvoor en had nog niet door dat hij al een kaaiman aan het zoeken was. Dus toen hij er opeens eentje vasthad, na nog geen twee minuten weg te zijn van de hostel, verschoot ik me kapot! Ik twijfelde nog om in het water te springen maar had snel genoeg door dat dit hetzelfde water was als waarin hij net de kaaiman had gevangen-- alsook waarin we daarvoor piranha´s waren gaan vissen. Hij nam de kaaiman mee naar de hostel en legde hier alles uit wat we wilden weten over een kaaiman.

 Kaaimannen zijn meestal relatief klein tot 3m - klein (vergeleken met een krokodil, bedoelt hij dan.) Deze kaaiman was ongeveer 1,20m.Hij was ook wel heel rustig - Paolo dacht dat hij gewoonweg al vaker was gevangen genomen voor enkel foto´s in de Lodge en dat hij het al gewoon was :) Belangrijk: ze zetten ze hierna ook steeds terug in het water- het is verboden om kaaimannen te doden in het Amazonewoud. De kaaiman is een van de meest gevaarlijke dieren hier-- samen met de jaguar en de anaconda!





XXX

Laure-lise