a vida é bela: POÇO SALGADO III

Olá vrienden,

Wat een drukke week... Ik mocht in Santana twee Engelse lessen meevolgen in de school waar ik voortaan mee zou helpen met zowel Engelse les als de lopende projecten. De professora inglês kan best goed Engels praten- maar de leerlingen kunnen dan precies toch echt niet veel Engels.

Loudes -engelse lerares- en ik

Ze moesten dan weer wél een presentatie geven over global warming, waarbij ze zowel Engels als Portugees moesten gebruiken.

Heel leuk om te zien, sommigen gingen er ook echt vol passie voor en hielden een hele preek aan de klas ‘dat er dringend iets gedaan moest worden’. Maar dan toch weer zo een typisch Braziliaans contrast: de ramen staan constant open en als ze bijvoorbeeld een fout maken op hun papier, proppen ze het samen en gooien het gewoon buiten. In santana- of in Salgado- staan helemaal geen vuilnisbakken. In de bus, nadat hun chips en cola op is à afval buitengooien. De lerares Engels vanuit Santana zei dat ik altijd een les mocht geven over eender wat, dus de idee nu is om het hierover te hebben.

Leerlingen hier zijn super vriendelijk, willen allemaal een knuffel, een kus of ‘toch tenminste een foto’.

Het contrast met Salgado is wel groot. De leerkracht Engels kan eigenlijk geen Engels; de leerlingen hier staan onder minder fel gezag/autoriteit (doen wat ze willen). Na mijn eerste les Engels (4x 50 minuten) was ik dan ook stikop. Hoewel ze wel graag Engels willen leren, geven ze het tamelijk snel op als het niet lukt. Ook niet iedereen wilt meedoen: sommige zitten gewoon op hun gsm spelletjes te spelen. Als je dan vraagt om mee te doen of om iets te herhalen, schudden ze hun hoofd gewoon ‘nee’ en dat is het dan. Je merkt het ook wel echt in de lessen: ieder doet zijn ding- wie wil volgen, volgt.

school Salgado

Wie niet wil volgen, krijgt geen aandacht en heeft dan maar pech. Voor mij was het dus heel vermoeiend, aangezien ik erop stond dat iedereen meedeed. Ik wil ook graag alle namen kennen, van alle leerlingen en vond dan ook de perfecte manier om dit te kunnen doen

En dan: het weekend! Hoe zit een weekend er eigenlijk uit in Poco Salgado??!

VRIJDAGAVOND: Opeens zegt je gastmama: ‘kom je mee naar é&é)!é ?’ (dat is het probleem: je kunt geen Portugees genoeg om alles te kunnen volgen, dus is het vaak gewoon knikken en meegaan.) En dan blijkt dat heel het dorp ‘meegaat’, en dan blijkt dat er eigenlijk in al die tijd een soort van ‘buurthuis’ was waar de dorpbewoners maandelijks samen komen om spelletjes te spelen.

Spelletjes: kaarten (soort van presidenten, maar dan zijn de beste kaarten 3 2 en 1), estafette met limoen op een lepel, zakspringen, domino, bingo (echt een topper hier) en uiteraard dansen!

ZATERDAG: In de voormiddag is het catechese voor de kinderen. Dit gebeurt vanaf twee jaar voordat ze hun plechtige communie hebben.

’s Middags doen we een dutje en werk ik aan het spel voor scouts op zondag. Dan komen de kinderen mij meestal halen om mee voetbal te spelen, totdat we merken dat het nog te warm is om te spelen- om dan bij iemand zijn thuis in de hangmat te hangen en mee kinderprogramma’s te kijken. Dan koelt het eindelijk af en spelen we wat verder. Tegen de avond ga ik naar één van de vier (!) barren van Poco Salgado om daar wat te hangen met de jongeren. Ondertussen krijg ik hier al een beetje gitaarles, dansles en binnenkort ook motor- les J.

Dan drinken we ene – of ik trakteer hen eentje want ze zijn meestal blut- en kaarten we wat. De avond begint dan met twee meisjes, twee jongens en ik en eindigt uiteindelijk met zo goed als het hele dorp die even een babbeltje komt slaan.

ZATERDAGNACHT/ ZONDAGOCHTEND:

Rond half vijf werd ik opeens wakker- het was binnen aan het regenen! Eerst dacht ik: just great. Twee seconden daarna: HOERA! REGEN!! Ik moet het gelijk met de anderen beseft hebben want opeens kwam er van overal super harde muziek- ook mijn gastouders draaiden hun stereo open. Ik liep even naar buiten om te zien wat er allemaal gaande was- en de kinderen (jong en ouder) waren allemaal aan het dansen!

Toch nog even in bed kruipen....

nieuw vriendje

ZONDAG: In de ochtend alles klaarzetten voor.. SCOUTS! Uiteindelijk was er toch een mooie eerste opkomst van 12 kinderen. Wat eigenlijk zeker genoeg is als je de enige ‘leidster’ bent.

Middag: siësta tot ze me kwamen wakker maken- en ik me moest klaarmaken voor é”çéz@)é& !! Alweer geen enkel idee wat ze bedoelden, maar ze zagen er allemaal redelijk opgetut uit, dus dan doen we dat ook maar. De bus kwam ons halen (héél het dorp blijkbaar alweer) en zo reden we richting Massapé. Ik dacht dat het wel een feest zou zijn, tot we ergens aankomen in de middle of nowhere net achter de stad met een groot voetbalveld.

supporters

Bon, blijkbaar speelde onze ploeg uit vandaag tegen Massapé en tutten de vrouwen zich graag op om te gaan supporteren! Zalige locatie wel, tussen de bergen. Het waren twee matchen achter elkaar- en ze waren voorbereid. De cafébazin had gedacht aan een hele (stevige) picknick met shotjes whiskey, vodka, bier, snoepjes, koekjes, chips, ...